Mijn Kintsugi Traject

Voor alle vrouwen en mannen die een echtscheiding hebben overleefd, waarbij de ex-partner, degene waarvan je scheidde, een geheel andere persoon was dan de partner waarmee je een relatie hebt gehad.

Ik zag het pas op het moment dat ik bijkwam van de (v)echtscheiding het zogenoemde grotere plaatje. Dat ik jaren mijn best heb gedaan om het gezellig te houden in mijn gezin. Om me weg te cijferen als vrouwtje aan het aanrecht. Had toch het zelfvertrouwen niet om te gaan werken. Dat was ook niet nodig want hij verdiende genoeg, we leefden een goed leven. We kwamen niets te kort. Ik zat, zoals ik dat altijd gekscherend zei, in een gouden kooitje. Met een toon dat ik hem daarvoor ook nog dankbaar was.

Tot de laatste jaren van ons huwelijk, ik probeerde me los te wrikken, kreeg het deurtje zelfs open. Begon met taarten te bakken voor mijn eigen klantenkring, en kwam in een winkelstraat terecht met allemaal gelijkgestemde ondernemers. 

Ik wilde naar het buitenland, had gesprekken met een bakkerij in Zwitserland voor samenwerking. Kreeg opdrachten voor bruidstaarten. En verhuisde naar Zwitserland om een nieuw leven op te bouwen. Op de laatste sinterklaasavond met ons gezin beloofden we de echtscheiding op een nette en vriendschappelijke manier te zullen afwikkelen. Het was ook een logische afsluiting van 35 jaar samen, we hadden nooit ruzie, steunden elkaar maar dat bleek uiteindelijk een utopie.

De rest zal ik jullie in een notendop vertellen. Ben teruggekomen uit Zwitserland waar ik werk en onderkomen had, omdat ik ineens een brief van een advocaat in mijn mailbox had liggen. Of ik ook een eigen advocaat wilde zoeken. Niets geen mediation, maar harde juridische taal en eisen. Gelijktijdig bepaalde hij dat ik geen contact meer met hem mocht opnemen, alleen via de advocaten. Ik deed me best om de scheiding nog goed en gezellig te houden door mijn eigenwaarde in te leveren. We hadden tenslotte drie kinderen.

Het huis waarin we 20 jaar als gezin hadden gewoond zou worden verkocht, het leegruimen, het verkoopklaar maken heb ik alleen gedaan, wel met hulp van mijn kinderen, familie en vrienden, ondanks vergeefse verzoeken aan hem van mijn kant.

Het dieptepunt was wel de overdracht van de woning bij de notaris, waar ik naast een gemachtigde van het notariskantoor zat omdat mijn ex-partner zelf niet wilde verschijnen. Maar karma rekende al snel af, de nieuwe eigenaren van onze verkochte woning hadden me gevraagd om nog een half jaar in de woning te blijven wonen, zodat zij rustig de verbouwing en de bruiloft konden plannen. Op dat moment had ik nog geen nieuwe woonruimte, dus heb deze gelegenheid met beide handen aange-

pakt. De echtscheiding was echter nog niet rond, de advocaten probeerden de partneralimentatie te bepalen zonder de gevraagde inkomensbewijzen van hem, verder was er nog sprake van een rekeningcourantschuld in de BV, ook zonder bewijzen, en ik had twee banen en mijn eigen bedrijf om mijn kosten te betalen. Ik was eind 2018 zo moe en uitgevochten dat ik akkoord ben gegaan met een bepaald bedrag als partneralimentatie, gedurende 12 jaar, ik zou een deel van de schuld nemen, alles om mijn eigen leven te kunnen opbouwen.

De foto hiernaast zegt eigenlijk alles, mijn hoofd zit vol zorgen, ik schreef hierover onderstaande blog.

Als gescheiden vrouw, hardwerkende aan een eigen bedrijf waarin ik andere mensen help in hun rouw en verlies proces, moet ik ook nog voor mezelf zorgen. Terwijl ik tijdens de Kintsugi workshops iedereen op het hart druk om aan zichzelf te denken, want door zelfliefde heb je energie over om ervoor anderen te zijn, vergeet ik mezelf te vaak.

Mijn leven bestaat uit mijn gezin met drie mooie volwassen kinderen en twee katten, het zorgen voor mijn oude vader, het geven van de workshops als inkomen, het onderhouden van mijn vriendschappen, en dan nog voor mezelf zorgen. Ik houd als het ware alle ballen hoog, het zijn wel gouden ballen want elk heeft een plekje in mijn hart, maar de souplesse en spierkracht wordt met de jaren wel minder om deze acrobatiek nog langer vol te houden.

Daarnaast heb ik te 'dealen' met de financiële ondersteuning die ik sinds de echtscheiding krijg. Dit klinkt tegenstrijdig en dat is het feitelijk ook. Door maandelijks mijn hand op te houden, houd ik mijn afhankelijkheid in stand, terwijl ik het anderzijds terecht vond dat ik partneralimentatie ontvang. Ik heb in ons 31-jarige huwelijk gekozen om voor ons gezin te zorgen, zodat hij aan zijn BV kon werken, waardoor ik geen eigen carrière heb opgebouwd, dus ook geen inkomen heb gegenereerd. Wel ben ik in de laatste huwelijksjaren mijn eigen bedrijf in custommade taarten gestart, het gaf me eigen geld en zelfvertrouwen. 

Vooral dat laatste was belangrijk om de stap te zetten naar een echtscheiding. Ik zal jullie de details besparen maar het is een vechtscheiding geworden, waarbij de twee advocaten als de lachende derde profiteerden. Ik heb veel fouten gemaakt tijdens die scheiding, zo is de partneralimentatie bepaald zonder dat mijn ex-man de cijfers van zijn BV heeft overhandigd. Ook heb ik zonder diezelfde inzage een schuld in zijn BV geaccepteerd, tot slot ben ik akkoord gegaan met een no-contact, alleen maar via advocaten. Mijn advocaat en boekhouder begrepen het niet helemaal maar ik was moe van het vechten tegen de persoon waarmee ik 35 jaar samen was geweest. 

De afgelopen 5 jaar heb ik me financieel staande gehouden, mijn bedrijf groter gemaakt, de schuld aan de BV afbetaald en mijn omgeving voorspeld dat zodra die schuld in 2023 afbetaald is, ik vast en zeker weer een brief van een advocaat ontvang waarin hij aangeeft dat hij de partneralimentatie niet meer kan betalen. Echt waar.......?!

En ja hoor, daar lag die 'voorspelde' brief op de mat. Of ik drie jaarinkomens wil overleggen omdat ik nu ook een inkomen heb, en hij minder dan modaal is gaan verdienen. Ik was nu zeker van plan om het krachtig te spelen met mijn advocaat aan mijn zijde en de inkomensbewijzen, en ging ervan uit dat hij dan ook met de bewijzen zou komen. Maar mijn intuïtie liet een ander beeld zien, dat het weer een gevecht en gesteggel zou worden over een paar rotcenten. Ik voorzag dat hij mij dan nog steeds controleert op mijn zakelijke website, social media en LinkedIn, en als de teksten hem niet aanstaan mij weer via een advocaat een verbod met aanhangende boete op zou leggen. Het heeft me een hoofd vol zorgen gegeven, bang dat ik het niet zou redden, dat ik boven de financiële afgrond hang, mijn dromen niet meer kan verwezenlijken, etc. 

En toch heb ik voor het eerst in mijn leven voor mezelf gekozen. Ik heb beide advocaten gemaild dat ik van de hele partneralimentatie afzie. Meteen na mijn besluit om niet meer mijn hand op te houden voor de partneralimentatie maar te geloven in mijn eigen bedrijf, kwamen de opdrachten binnen en de aanvragen om samen te werken met andere ondernemers.

En nu..., ik ben voor het eerst in mijn 58-jarige leven vrij om te gaan en te staan waar ik wil. Ik vertrouw op mezelf en vier het leven elke dag. Cadeautjes komen in alle vormen, lieve kinderen, familie en vrienden, warme knuffels, gezellige etentjes, lieve woorden van deelnemers, staande applaus na een workshop, luisterend oor van de therapeut, en nog veel meer. Ik omarm ze met liefde, geluk is nog nooit zo voelbaar geweest.

Het is letterlijk mijn Reis van Geluk geweest en het heeft mij de volgende mantra gegeven: "Ik ben het waard om te ontvangen."